«Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει» το μότο της σχολής.
Η Σχολή των Ευελπίδων άρχισε να λειτουργεί στο Ναύπλιο
τον Ιούλιο του 1828, έξι μήνες μετά την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα ως
πρώτου Κυβερνήτη. Η επίσημη σύσταση του λόχου γυμνάσεως υπό το όνομα Λόχος των
Ευελπίδων έγινε στις 21 Δεκεμβρίου 1828 με ψήφισμα του Κυβερνήτη που
δημοσιεύτηκε στη συνέχεια στην Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος. Η έναρξη της
λειτουργίας της Σχολής Ευελπίδων στο Ναύπλιο έγινε σε μια εποχή όπου οι
συνθήκες ήσαν εξαιρετικά δύσκολες. Τα σύνορα του κράτους δεν είχαν ακόμα
προσδιοριστεί ενώ ο πόλεμος κατά των Τούρκων συνεχιζόταν. Ο λαός υπέφερε από
την πείνα και τις κακουχίες του πολέμου και τα ταμεία του νεοσύστατου κράτους
ήσαν άδεια. Ο Καποδίστριας είχε ορίσει ως διευθυντή των τακτικών στρατευμάτων
τον Βαυαρό συνταγματάρχη Εϋδεκ με την εποπτεία του οποίου στη συνέχεια ορίστηκε
πρώτος Διοικητής του Σχολείου των Ευελπίδων ο Ιταλός λοχαγός Ρωμύλο Σαλτέλι ο
οποίος ήτο ένας εκ των Ιταλών που είχε κατέλθει για να υποστηρίξει τον Αγώνα. Τα
πρώτα βήματα της Σχολής υπήρξαν αρκετά ασταθή, τόσο λόγω των περιστάσεων και
των συνθηκών όσο και διότι ο πρώτος Διοικητής δεν φαίνεται να ήταν ο
καταλληλότερος για τέτοια αποστολή. Έτσι λοιπόν, τον καιρό εκείνο, οι
περισσότεροι από αυτούς που εγίνοντο δεκτοί ως Ευέλπιδες ήσαν κατώτερης
μορφώσεως και πολλοί από αυτούς υπερήλικες και συνεπώς ακατάλληλοι προς μάθηση.
Τον Ιανουάριο του 1829 ο Γάλλος Λοχαγός του Πυροβολικού,
Ποζιέ, ανέλαβε μαζί με τη διοίκηση του Πυροβολικού και τη διοίκηση της Σχολής
των Ευελπίδων. Ο Ποζιέ κατάρτισε νέο, λεπτομερές σχέδιο του Οργανισμού της
Στρατιωτικής Σχολής, απεμάκρυνε τους ανεπίδεκτους και υπερήλικες μαθητές, κατάρτισε
πλήρες πρόγραμμα διδακτέας ύλης το οποίο έπρεπε να ολοκληρωθεί σε τρεις
αλλεπάλληλες τάξεις. Μέσα σε όλες τις δυσχέρειες που είχε να αντιμετωπίσει η
Σχολή στα πρώτα της βήματα ήταν και η απροθυμία, αν όχι πολλές φορές η
εχθρότητα, των προκρίτων και των « καλών οικογενειών » στους οποίους ο
Καποδίστριας έκανε έκκληση να στείλουν τα παιδιά τους στη Σχολή προκειμένου να
επανδρώσουν αργότερα ως Αξιωματικοί τον νέο τακτικό Στρατό. Οι Έλληνες,
συνηθισμένοι στον ανυπότακτο βίο του Κλέφτη, θεωρούσαν ανυπόφορη και
υποτιμητική την πειθαρχία του τακτικού Στρατού και της Σχολής Ευελπίδων. Έφτασε
σε σημείο ο Καποδίστριας να προσλάβει μαθητές από τα ορφανά του Ορφανοτροφείου
της Αίγινας ή ακόμη να πληρώνει τους γονείς για να στείλουν τους γιους τους στη
Σχολή. Μέσα σε αυτές τις δυσχέρειες η Σχολή κατόρθωσε να επιζήσει, να
λειτουργήσει κανονικά και τον Ιούλιο του 1831 να εξέλθουν απ’ αυτήν οι οκτώ
πρώτοι ανθυπολοχαγοί. Ένα μήνα μετά ο Καποδίστριας δολοφονείται στο Ναύπλιο και
το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ο Ποζιέ μαζί με άλλους Γάλλους αξιωματικούς
παραιτείται και επιστρέφει στην πατρίδα του.
Τη διοίκηση της Σχολής ανέλαβε ο φιλέλληνας
συνταγματάρχης Ράινεκ από τη Σαξονία, παλιός μαχητής του Αγώνα. Αυτός κατόρθωσε
να σώσει τη Σχολή από το κλίμα αναρχίας που επικρατούσε μέχρι την έλευση των
Βαυαρών και του Όθωνα. 